روايات فراوانى در اين زمينه وجود دارد؛ به سه روايت درخصوص توصيه ائمه (عليهم‌السلام) به برپايى مراسم عزادارى براى اهل‌بيت (عليهم‌السلام) بسنده مى‌كنيم:
1 – امام صادق (عليه‌السلام) فرمودند: «رحم الله شيعتنا، شيعتنا و اللّه هم المؤمنون فقد و الله شركونا فى المصيبة بطول الحزن والحسرة»؛[1] «خداوند شيعيان ما را مشمول رحمت خويش سازد. به خدا قسم، شيعيان ما همان مؤمنين‌اند، آنان به خدا قسم! با حزن و حسرت طولانى خويش [در عزاى ما ] شريك و همدرد مصيبت‌هاى ما خاندانند».
2 – امام رضا (عليه‌السلام) مى‌فرمايد: «من تذكر مصابنا و بكى لما ارتكب منا كان معنا فى درجتنا يوم القيامة، و من ذكر بمصابنا فبكى و ابكى لم تبك عينه يوم تبكى العيون و من جلس مجلسا يحيى فيه امرنا لم يمت قلبه يوم تموت القلوب»؛[2] كسى كه متذكر مصايب ما شود و به جهت ستم‌هايى كه بر ما وارد شده گريه كند، در روز قيامت با ما خواهد بود و مقام و درجه ما را خواهد داشت و كسى كه مصيبت‌هاى ما را بيان كند و خود بگريد و ديگران را بگرياند؛ در روزى كه همه چشم‌ها گريان است، چشم او نگريد و هر كسى در مجلسى بنشيند كه در آن مجلس، امر ما را زنده مى‌كنند؛ روزى كه قلب‌ها مى‌ميرند، قلب او نخواهد مرد».
3 – امام صادق (عليه‌السلام) به فضيل فرمود: «تجلسون و تحدّثون؟ قال: نعم جعلت فداك، قال: ان تلك المجالس احبها فاحيوا امرنا يا فضيل، فرحم الله من احيى امرنا يا فضيل من ذكرنا او ذكرنا عنده فخرج من عينه مثل جناح الذباب غفرالله له ذنوبه و لو كانت اكثر من زبدالبحر»؛[3] «آيا مجالس عزا برپا مى‌كنيد و از اهل‌بيت و آنچه بر آنان گذشته است، صحبت مى‌كنيد؟ فضيل گفت: آرى قربانت گردم، امام فرمود: اين‌گونه مجالس را دوست دارم پس امر ما را زنده گردانيد كه هر كس امر ما را زنده كند مورد لطف و مرحمت خدا قرار مى‌گيرد. [اى] فضيل: هر كس از ما ياد كند، يا نزد او از ما ياد كنند و به اندازه بال مگسى اشك بريزد، خدا گناهانش را مى‌آمرزد اگر چه بيش از كف دريا باشد».
نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها
نویسنده:گروه مؤلفان
[1] – بحارالانوار، ج 43، ص 222.
[2] – همان، ص 278.
[3] – همان، ص 282 و 289.