منظور از عالم، عالم باللّه و عالم دينى است، نه مُعَمَّم؛ زيرا بين اين دو نسبت عموم مِنْ وجه است. در هر امرى از امور (دينى يا دنيايى) بايد از خدا بخواهيم، كه يا عالم باشيم يا متعلّم و يا محتاط، اگر عالم نيستيم يا متّصل به عالم باشيم و يا محتاط، وگرنه بايد خاطر جمع باشيم كه در شقاوت غرق خواهيم شد. امّا اگر انسان عالم يا محتاط باشد رو به سعادت است و چنان چه بلايى به او برسد و حتّى او را از دنيا ببرد، باز طورى نيست؛ زيرا بالاخره هر كسى به سببى از دنيا مى رود و مى ميرد. و عمده، هلاكت و شقاوت ابديّه و آخروى است، نه نابودى دنيايى.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد