از حضرت امام رضا ـ عليه السّلام ـ روايت شده است: « گناه يأس از رحمت خدا، بيشتر از گناهى است كه شخص مرتكب شده است. » اگر جلوى خود را در ارتكاب معاصى نگيريم، حالمان به انكار و تكذيب و استهزا به آيات الهى، و يا به جايى مى رسد كه از رحمت خدا نااميد مى شويم؛ اگر چه براى هر گناهكارى روشن است كه از رحمت خدا خارج شده است. رحمت واسعه ى الهى كه:
« إِذا كانَ يَوْمُ القيامَةِ، نَشَرَاللّه ـ تبارك و تعالى ـ رَحْمَتَهُ، حتّى يَطْمَعَ إِبْليسُ فى رَحْمَتِهِ » در روز قيامت خداوند ـ تبارك و تعالى ـ به حدّى رحمتش را مى گستراند كه ابليس در رحمت خدا طمع مى كند. بحار الانوار، ج7، ص287؛ ج60، ص236؛ امالى صدوق، ص205؛ روضة الواعظين، ج2، ص502.
به عمر سعد در برابر قتل سيّد الشّهدا ـ عليه السّلام ـ و اين كه چنان شخصيّت بزرگ و بزرگوارى را كه خويشاوند او هم بود، از بين ببرد، چه وعده هايى داده بودند! ولى او نه به شاهى رسيد و نه رييس جمهور شد و نه به ملك رى رسيد.(ولايت « رى »، « توابع رى » و « جرجان » به او وعده داده شده بود. ر.ك: بحار الانوار، ج44، ص305 و 385؛ ج45، ص9؛ كشف الغمة، ج2، ص47؛ مثيرالاحزان، ص50.) به خدا پناه مى بريم! انسان چه قدر و از چندين جهت بايد حافظ خود باشد كه عاقبتش به خير باشد.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد