آيات عظام امام، خامنه اى، سيستانى، صافى، مكارم، نورى و وحيد: اگر نمى توانند خودشان به صورت عربى صحيح بخوانند، مى توانند به فارسى و يا هر زبان ديگرى صيغه را اجرا كنند ؛ ولى بايد در همان زبان، لفظى را بگويند كه معناى «زوجت» و «قبلت» را بفهماند و لازم نيست وكيل بگيرند.[1]
آيه اللّه بهجت: خواندن عقد نكاح به زبان فارسى ويا هر زبان ديگرى، جايز است ؛ هر چند توانايى بر خواندن زبان عربى هم داشته باشند و وكيل گرفتن لازم نيست.[2]
آيات عظام تبريزى و فاضل: اگر نمى توانند خودشان به صورت عربى صحيح بخوانند، چنانچه گرفتن وكيل برايشان ممكن باشد – بنابر احتياط واجب – بايد وكيل بگيرند و اگر ممكن نيست، مى توانند خودشان به زبان فارسى و يا هر زبان ديگرى صيغه را اجرا كنند ؛ ولى بايد در همان زبان، لفظى را بگويند كه معناى «زوجت» و «قبلت» را بفهماند.[3]
تبصره. صيغه عقد دائم به زبان فارسى اين است كه پس از تعيين مهر، نخست دختر بگويد: «خود را همسر تو كردم به مهر تعيين شده». سپس مرد بگويد: «اين ازدواج را قبول كردم».
پی نوشت ها
[1] – توضيح المسائل مراجع، م 2370 ؛ وحيد، توضيح المسائل، م 2434 ؛ نورى، توضيح المسائل، م 2366 و خامنه اى، استفتاء، س 40.
[2] – بهجت، توضيح المسائل مراجع، م 2370.
[3] – توضيح المسائل مراجع، م 2370.