انسان بايد در دنيا سعى كند كه همه ى حركت ها، افعال و اقوالش بر صراط مستقيم باشد و از آن انحراف پيدا نكند. بر صراط مستقيم بودن يعنى نبى ـ صلّى اللّه عليه وآله وسلّم ـ يا وصى ـ عليه السّلام ـ را پيش روى خود قرار دهيم و پيرو آن ها باشيم. صراط مستقيم دو صراط است كه بايد آن ها را پيمود يكى در دنيا، و ديگرى در آخرت. اگر امروز، در دنيا درست بر روى صراط مستقيم مشى كرديم، فردا هم از صراط آخرت كه بر روى جهنّم است مى توانيم عبور كنيم.
« كِتابَ اللّه وَ عِتْرَتى » در حديث ثقلين همان « كِتَابَ اللّه و سُنَّتى » است چون سنّت واقعى رسول اللّه ـ صلّى اللّه عليه وآله وسلّم ـ در نزد عترت است. بنابراين، بايد عترت را واسطه ى فيض در همه نعمت ها بدانيم و به آنها متوسّل شويم. و به آن چه علم داريم (از راه اجتهاد يا تقليد) عمل كنيم، وگرنه پشيمان مى شويم؛ و به آن چه نمى دانيم اقدام نكنيم، وگرنه پشيمان مى شويم؛ بلكه در مواقع شكّ و شبهه توقّف و احتياط نماييم تا از اهلش سؤال كنيم. عمل به احتياط پشيمانى ندارد.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد