«إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ يَرْتابُوا وَ جاهَدُوا بِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ في سَبيلِ اللَّهِ أُولئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ»[1]. در این آیه‌ی کریمه‌ی سوره‌ی مبارکه‌ی حجرات خداوند عزیز از روی محبّت خود می‌خواهد ما صادق باشیم. آنچه می‌گوییم، منطبق با واقعیت باشد. اگر گفتیم: ما ایمان آوردیم امّا ایمان بر قلب ما نفوذ نکرده بود. در دل ما باز نشده بود، چشم دل ما بینایی پیدا نکرده بود، گوش جان کر بود، زبان جان لال بود، این ایمان ظاهری ایمان نیست؛ در زمره‌ی مسلمان‌ها هستیم، شناسنامه‌ی ما را باطل نمی‌کنند امّا وقتی از دنیا رفتیم به عنوان مؤمن ما را مورد نوازش قرار نمی‌دهند. استقبال از ما نمی‌کنند.
[1]– سوره‌ی حجرات، آیه 15.