با جست‌وجویی که در منابع حدیثی انجام پذیرفت؛ چنین روایتی یافت نشد، اما بر فرض وجود حدیث، این از باب کنایه و مجاز است؛ مانند شعری که در مورد امام حسین(ع) سروده شده است:
فَأَبِی شَمْسٌ وَ أُمِّی قَمَرٌ فَأَنَا الْکَوْکَبُ وَ ابْنُ الْقَمَرَیْن؛[1]
همانا پدرم خورشید و مادرم ماه است، پس من ستاره و فرزند دو ماه هستم.
البته مصرع دوم این شعر در برخی از کتاب‌ها این گونه آمده است: «فأنا ابن الشمس و ابن القمرین»؛[2] یعنی من فرزند خورشید و فرزند دو ماه هستم.
همچنین نمونه دیگری شبیه به این عبارت، روایت زیر است:
جابر بن عبد اللَّه از پیامبر خدا(ص) نقل کرده است: «باید به خورشید بپیوندید، و هرگاه که آن از دید شما دور شد باید از ماه پیروى نمایید، و چون ماه نیز از شما دور گردید، زهره را مقتداى خود سازید، و چون ستاره زهره هم از دید شما پنهان گشته به ستاره دو برادران بپیوندید، مردم گفتند: ای رسول خدا! خورشید و قمر و زهره و فَرقَدان چه هستند؟ فرمود: من خورشیدم، و على ماه است و زهره؛ فاطمه، و فرقدان، حسن و حسین‌اند».[3]
منبع: اسلام کوئست
[1]. مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار، ج 45، ص 48، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ دوم، 1403ق.
[2]. فتال نیشابورى، محمد بن احمد، روضة الواعظین و بصیرة المتعظین، ج 1، ص 156، انتشارات رضى، قم، 1375ش.
[3]. شیخ صدوق، معانی الاخبار، محقق و مصحح: غفاری، علی اکبر، ص 114 – 115، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ اول، 1403ق.