كفّار ما را از بزرگان و پدران دينى مان جدا كردند و بين ما و آن ها فاصله انداختند. دستور داده اند پسران و دختران را در محيط مدارس تربيت كنند تا از تربيت دينى مذهبى خانوادگى به دور باشند. هم چنين ميان مردم و روحانيون جدايى بيندازند و مردم را نسبت به آنها بد بين نمايند، هر چند به اين صورت كه افرادى را به لباس روحانيّون خصوصا با صورت خوب (عمامه بزرگ، محاسن و…) و به زىِّ علما و بزرگان دين درآورند تا در مجامع عمومى و در انظارِ توده ى مردم افعال قبيحه انجام دهند، ما هم غافل هستيم. هم چنين از جمله فرمان ها و دستورها و نقشه هايى كه كفّار چند صد سال پيش عليه ما كشيده اند، اين است كه كشتزارهايمان را بسوزانند. آب هاى آشاميدنى مان را آلوده و مسموم كنند، امراض را اشاعه دهند و بيمارى ها را در جامعه دامن زنند تا به مجرّد هجوم، تسليم آن ها باشيم.
اين مطالب را از سيصد سال پيش براى ما ديكته كرده اند و دستورش را در چند ماده صادر و مكتوب نموده اند و الآن هم وجود دارد و شواهد صدق دارد!(1)
آيا ما به دنياى آن ها محتاجيم يا آن ها به دنياى ما؟! اگر آن ها به دنياى ما محتاج نيستند، پس چرا اين همه براى تسلّط بر ما و معادن ما، با هم مقاتله و جدال دارند؟! آن ها ابتدا دين را از ما مى گيرند، و سپس ثروت هاى ما را مى گيرند و از همان ها به ما تفضّلاً وام مى دهند و نزول مى گيرند، و يا به صورت ظاهر صدقه و بلاعوض مى دهند و بر ما منّت مى گذارند!
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد