ذات اقدس اله با چشم ديده نمى شود،، صوت و آهنگ هم نيست كه با گوش شنيده شود، رايحه هم نيست كه با بينى حس گردد. او از ماديات منزه و مجرد محض است. انسان تنها از طريق مشاهده دل مى تواند آن وجود مجرد محض را تا حدودى ـ در حد وسعت ذات خود نه در حد شناخت ذات خداوند ـ بشناسد؛ يعنى حقيقت انسان با حقيقت حضرت حق، به اندازه اى كه محدود مى تواند با نامحدود رابطه برقرار كند، پيوند وجودى برقرار مى سازد و او را مشاهده مى كند.
عمده اين است كه اگر درجه شهودى شاهد قوى بود، آن ذات را قوى تر مشاهد مى كند و اگر ضعيف بود، ضعيف تر. وجود مبارك موسى (علیه السلام) به اندازه سعه وجودى خود با ذات اقدس اله مرتبط بود. اهل بيت (علیهم السلام) در اين مورد به مقام والاترى بار مى يابند؛ زيرا هر پيامبرى به اندازه كتاب خود پيام مى آورد و درجه وجودى اش معادل همان كتاب است.
قرآن كريم افزون بر آن كه مصدق كتاب هاى گذشته است، مهيمن بر آن ها است؛ يعنى بر همه آن ها برترى و سيطره دارد. اهل بيت (علیهم السلام) همتاى قرانند و در هيچ درجه از درجات وجودى از قرآن عقب نيستند وگرنه افتراق حاصل مى شود؛ در حالى كه پيامبر اكرم (صلی الله علیه وآله) فرمود: «لَنْ يَفْتَرِقا حَتّى يَرِدا عَلَىَّ الْحَوض».[1]
موسى (علیه السلام) در حد تورات بود و اهلبيت در حد قرآن. قرآن مهيمن بر تورات است و قهرا همتايان قرآن كريم بر همتايان كتاب هاى آسمانى ديگر مهيمن هستند.
با اين براهين مى توان دريافت كه مقام اهلبيت از انبياى گذشته برتر و در نتيجه شهودشان قوى تر و بيش تر است.
درك ما از خودمان به صورت شهودى است نه حصولى و مفهومى. مفهوم «من» و «اَنَا» كه وسيله درك نيست و از ذهن ما غايب است در حالى كه ما از ذات خويش هرگز غيبت نداريم و هميشه ذات خود را ثابت و واحد مى يابيم.
كسى كه بيمار است و به پزشك مراجعه مى كند، او حقيقت مريضى را درك مى كند ولى وقتى گزارش مى دهد پزشك صورتى از اين بيمارى را در ذهن دارد و با علم حصولى از مرض بيمار خبردار مى گردد. خود بيمار با علم شهودى مرض خود را مى يابد. شهود قلبى در سطح اين احساس درونى نيست بلكه بسيار بالاتر است و مثال مذكور فقط براى اين كه شهود قلبى تا حدى به ذهن نزديك شود، مطرح گرديد.
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:آیت اللّه عبداللّه جواد آملی/پرسش وپاسخ دانشجویی
[1] – قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) «فِي آخِرِ خُطْبَتِهِ يَوْمَ قَبَضَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَيْهِ إِنِّي قَدْ تَرَكْتُ فِيكُمْ أَمْرَيْنِ لَنْ تَضِلُّوا بَعْدِي مَا إِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِمَا كِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِي أَهْلَ بَيْتِي فَإِنَّ اللَّطِيفَ الْخَبِيرَ قَدْ عَهِدَ إِلَيَّ أَنَّهُمَا لَنْ يَفْتَرِقَا حَتَّى يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْضَ كَهَاتَيْنِ وَ جَمَعَ بَيْنَ مُسَبِّحَتَيْهِ وَ لَا أَقُولُ كَهَاتَيْنِ وَ جَمَعَ بَيْنَ الْمُسَبِّحَةِ وَ الْوُسْطَى فَتَسْبِقَ إِحْدَاهُمَا الْأُخْرَى فَتَمَسَّكُوا بِهِمَا لَا تَزِلُّوا وَ لَا تَضِلُّوا وَ لَا تَقَدَّمُوهُمْ فَتَضِلُّوا». الاصول الكافى، ج 2، ص 414. و در نقل ديگر از پيامبر اكرم (صلی الله علیه وآله) چنين وارد شده است: إنّي_’20تاركٌ فيكُمُ الثّقلَينْ كِتابَ اللّهِ و عِتْرَتْي أَهْل بَيْتي فَإنَّهُما لَنْ يَفْتَرِقا حَتّى يَردا عَلىَّ الْحَوض. بحارالأنوار، ج 23، ص 133.