به گفته‌ی ابن اعثم:
پس از او برادرش محمّد بن عبدالله بن جعفر به میدان رفت، در حالی که چنین می‌گفت:
به پیشگاه خداوند شکایت می‌برم از تجاوز، از کار گروهی گمراه و کوردل، آنان که نشانه‌های قرآن و آیات محکم آن را دگرگون ساختند و کفر و طغیان را آشکار نمودند.
پس جنگید تا به شهادت رسید. رحمت خدا بر او باد!
قال ابن أعثم:
و خرج من بعده أخوه محمّد بن عبدالله بن جعفر بن أبی‌طالب و هو یقول:
نشكو إلى الله من العدوان فعال قوم في الرّدي عُميان
قد بدّلوا معالم الفرقان و محكم التّنزيل و التّبيان
و أظهروا الكفر مع الطّغيان
فقاتل حتّی قُتل (ع).[1]
[1]– الفتوح 5: 127، مقتل الخوارزمی 2: 206، المناقب لابن شهر آشوب 4: 106، البحار 45: 34، العوالم 17: 277، و الاخیرین: ثمّ قاتل حتّی قتل عشرة انفس قتله عامر بن نهشل التّمیمی، و هو لیس باخ لعبد الرّحمن.