به گفته‌ی شیخ مفید:
سپس مردی از سپاه عمر سعد به نام عمرو بن صبیح به سوی عبدالله بن مسلم تیر افکند. عبدالله دست خود را بر پیشانی‌اش نهاد تا از آن مراقبت کند. تیر به دستش نشست و به پیشانی‌اش رسید و دست و پیشانی را به هم دوخت و او نتوانست آن را حرکت دهد. مردی دیگر با نیزه‌اش بر عبدالله تاخت و نیزه را در قلب او نشاند و او را شهید کرد.
قال المفید:
ثُمَّ رَمَى رَجُلٌ مِنْ أَصْحَابِ عُمَرَ بْنِ سَعْدٍ يُقَالُ لَهُ عَمْرُو بْنُ صَبِيحٍ عَبْدَ اللَّهِ بْنَ مُسْلِمِ بْنِ عَقِيلٍ بِسَهْمٍ فَوَضَعَ عَبْدُ اللَّهِ يَدَهُ عَلَى جَبْهَتِهِ يَتَّقِيهِ فَأَصَابَ السَّهْمُ كَفَّهُ وَ نَفَذَ إِلَى جَبْهَتِهِ فَسَمَرَهَا بِهِ فَلَمْ يَسْتَطِعْ تحریکه تَحْرِيكَهَا ثُمَّ انْتَحَى عَلَيْهِ آخَرُ بِرُمْحِهِ فَطَعَنَهُ فِي قَلْبِهِ فَقَتَلَهُ.[1]
[1]– الارشاد: 239. تاریخ الطّبری 3: 331، البحار 45: 44، العوالم 17: 287.