به گفته‌ی شیخ صدوق:
پس از او عبدالله بن مسلم بن عقیل به مبارزه شتافت، در حالی که چنین می‌گفت:
سوگند خورده‌ام جز آزاده کشته نشوم و مرگ را چیز تلخی یافته‌ام.
دوست ندارم که مرا ترسو و گریزان بنامند.
سه نفر از آنان را کشت، سپس شهید شد.
قال الصّدوق:
وَ بَرَزَ مِنْ بَعْدِهِ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ مُسْلِمِ بْنِ عَقِيلِ بْنِ أَبِي طَالِبٍ وَ أَنْشَأَ يَقُولُ:
أَقْسَمْتُ لَا أُقْتَلُ إِلَّا حُرّاً وَ قَدْ وَجَدْتُ الْمَوْتَ شَيْئاً مُرّاً
أَكْرَهُ أَنْ أُدْعَى جَبَاناً فَرّاً إِنَّ الْجَبَانَ مَنْ عَصَى وَ فَرَّا
فَقَتَلَ مِنْهُمْ ثَلَاثَةً ثُمَّ قُتِلَ.[1]
[1]– الامالی: 137.