ابن سعد گوید:

مردی از شامیان علیّ بن حسین اکبر (ع) را که مادرش آمنه دختر ابی مروه‌ی ثقفی و مادر او دختر ابو سفیان بود- فراخواند و گفت: تو با خلیفه خویشاوندی داری. اگر می‌خواهی، برایت امان نامه بگیریم و هر جا که دوست داشتی برو. گفت: به خدا قسم خویشاوندی رسول خدا (ص) از خویشاوندی ابوسفیان لازمتر بود که مراعات شود. سپس بر او حمله کرد، در حالی که رجز می‌خواند:

من علی فرزند حسین بن علی هستم. به خانه‌ی خدا سوگند ما به پیامبر سزاوارتریم از شمر و عمر سعد و ابن زیاد.

 

 

 

 قال ابن سعد:

و دعا رجل من أهل الشّام علیّ بن حسین الأکبر و أُمّه آمنة بنت أبی مرّة بن عروة بن مسعود الثّقفیّ، و أُمّها بنت أبی سفیان بن حرب- فقال: إنّ لک بأمیر المؤمنین قرابة و رحما، فإن شئت آمنّاک و امض حیث ما احببت، فقال: اما والله لقرابة رسول الله (ص) کانت أولی ان تزعی من قرابة ابی‌سفیان، ثم کرّ علیه و هو یقول:

أنا عليّ بن حسين بن عليّ    نحن و بیت الله اولى بالنّبيّ

من شمر و عمرو ابن الدّعی[1].


[1]– ترجمة الامام الحسین (ع) من الطّبقات: 73.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *