آنچه كه در تاريخ آمده و محدثين آن را نقل كردهاند و مشهور است، مسأله رحلت است نه شهادت , و اين به ادبيات مسلمانان مربوط است و ربطي به توطئه ندارد. گرچه پيامبر در اثر آن سم مريض شد و به شهادت رسيد ولي مسلمانان به اينگونه مرگ شهادت اطلاق نكرده اند!
مرحوم حاج شيخ عباس قمى بعد از آن كه كيفيت رحلت آن حضرت را از شيخ مفيد و طبرسى نقل مىكند، در پايان همان باب احاديثى را كه ناظر به شهادت آن حضرت مىباشد آورده است. مىگويد: «در احاديث معتبره وارد شده است كه آن حضرت به شهادت از دنيا رفت، چنان كه صفار به سند معتبر از حضرت صادق(ع) روايت كرده است كه در روز خيبر که به آن حضرت گوشت بزغاله زهرآلود دادند چون او لقمهاى تناول فرمود آن گوشت به سخن آمده و گفت يا رسول الله مرا به زهر آلودهاند.
پس حضرت در مرض موت خود مىفرمود كه امروز پشت مرا درهم شكست آن لقمه كه در خيبر تناول كردم و هيچ پيغمبر و وصى پيامبرى نيست مگر آن كه به شهادت از دنيا بيرون برود.
در روايت ديگر فرمود كه زن يهوديه آن حضرت را زهر داد…. اين روايات ناظر بر اين است كه اثر سمها موجبات شهادت و رحلت آن حضرت را فراهم كرده است يعنى رحلت آن حضرت مستند به همان مسموميتها است.
در نتيجه قول مشهور كه پيامبر اسلام(ص) در سال دهم هجرت در اواخر عمر خود در اثر بيمارى رحلت فرمودند منافاتى با قول سوم شهادت حضرت ندارد زيرا ممكن است و بيمارى حضرت در اثر همان زهر باشد چنانچه از روايت مذكور نيز فهميده مىشود.
منبع:پرسمان
براى آگاهى بيشتر ر.ك:
1- منتهىالامال، شيخ عباس قمى
2- بحارالانوار، ج 22، ص 455
3- اصول كافى، ثقةالاسلام كلينى، ج 2، ص 323 و 324، نشر فرهنگ اهلالبيت
4- فروغ ابديت، جعفر سبحانى، ج 2، ص 501
5- ناسخالتواريخ، ميرزا تقى لسانالملك، ج 3، ص 443، انتشارات محمدى