دینوری گفته است:
گفته‌اند: چون عبّاس بن علی فراوانی کشتگان را دید، به برادرانش عبدالله، جعفر و عثمان پسران علی (ع) (که مادر همگی‌شان امّ البنین عامری از آل وحید بود) گفت: «جانم به فدایتان! پیش بروید و از سرور خودتان دفاع کنید تا در راه او به شهادت برسید.» پس همگی تاختند و در مقابل امام حسین (ع) قرار گرفتند و با چهره‌ها و گلوهای خود به دفاع از امام پرداختند.
قال الدّینوریّ:
قالوا: و لمّا رأی ذلک [کثرة القتلی] العبّاس بن علیّ، قال لإخوته: عبدالله، و جعفر، و عثمان، بنی علیّ، (ع)، و أُمهّم جمیعاً أُمّ البنین العامریّة من آل الوحید: «تقدّموا، بنفسی أنتم، فحاموا عن سیّد کم حتّی تموتوا دونه».
فتقدّموا جمیعاً. فصاروا أمام الحسین (ع) یقونَه بوجوههم و نحورهم.[1]
[1]– الاخبار الطّوال: 257، الارشاد: 240 مع اختلاف.