ابن نما گفته است:
من این ابیات را درباره‌ی زمانی گفته‌ام که تیر پراکندگی، میان آن دو برادر جدایی انداخت:
سزاوار است برای گریستن اندوهگینانه بر ابو الفضل که برادرش را یاری کرد؛
با همه‌ی کافران ستمگر جهاد کرد و هدایت او در مقابل گمراهی آنان قرار گرفت.
برای خدا جان خود را فدای او کرد تا آن‌جا که از شجاعت او دشمنانش پراکنده شدند.
با آن‌که تشنه بود، آب ننوشید و در پی رضایت برادر خویش بود.
قال ابن نما:
و قد قلت هذه الأبيات حين فرّق بينهما سهم الشّتات-
حقيقاً بالبكاء عليه حزناً أبو الفضل الّذي واسى أخاه
و جاهد كلّ كفّار ظلوم و قابل من ضلالهم هداه
فداه بنفسه لله حتّى تفرّق من شجاعته عداه
و جادله على ظمأ بماء و كان رضى أخيه مبتغاه[1]
[1]– مثیر الاحزان: 71.