ابو الفرج گفته است:
عبّاس بن علیّ بن ابی‌طالب که کنیه‌اش ابو الفضل است و مادر او نیز امّ البنین و بزرگترین فرزند امّ البنین است و آخرین کسی است از برادرانش که از این پدر و مادر به شهادت رسید چون فرزند داشت ولی آن برادران فرزند نداشتند، از این رو آنان را جلوتر فرستاد و همه به شهادت رسیدند.
شاعر درباره‌ی عبّاس بن علی (ع) گفته است:
شایسته‌ترین مردم به این‌که برای او بگریند، جوانمردی است که در کربلا حسین (ع) را گریاند، برادرش و پسر پدرش علی، ابو الفضل آغشته به خون،
و کسی که خود را فدای برادر کرد و هیچ چیز او را بازنگرداند و با آن‌که تشنه بود، به یاد برادر آب ننوشید.
کمیت بن زیاد نیز درباره‌ی او گفته است:
و ابو الفضل که یاد شیرین آنان داروی جان‌ها از بیماری‌هاست.
مرگ بر آن ناپاک‌زادگان که او را به شهادت رساندند! او بهترین نوشندگان باران ابرها بود.
عبّاس، مردی خوش سیما و زیبا بود. بر اسب بلند سوار می‌شد و پاهایش به زمین می‌رسید و به او ماه بنی هاشم می‌گفتند. روزی که شهید شد پرچم حسین (ع) با او بود.
احمد بن سعید مرا روایت کرده که یحیی بن حسن گفته است بکر بن عبد الوهاب، از ابن ابی اویس از پدرش از جعفر بن محمّد نقل کرده است که گفته است: حسین بن علی (ع) یاران خویش را سازماندهی کرد و پرچم خود را به برادرش عبّاس بن علی داد.
احمد بن عیسی، از حسین بن نصر، از پدرش، از عمرو بن شمر، از جابر، از ابی‌جعفر روایت کرده که زید بن رقاد جنبی و حکیم بن طفیل طائی، عبّاس بن علی (ع) را به شهادت رساندند.
قال أبو الفرج:
العبّاس بن عليّ بن أبی‌طالب (ع) يكنّى أبا الفضل و أمّه أمّ البنين أيضاً. و هو أكبر ولدها و هو آخر من قتل من إخوته لأبيه و أمه، لأنّه کان له عقب، و لم یکن لهم،
فقدّهم[1] بین یدیه، فقتلوا جمیعاً!… .
و فی العبّاس بن علیّ (ع) یقول الشّاعر:
أَحَقُّ النَّاسِ أَنْ يُبْكَى عَلَيْهِ فَتًى أَبْكَى الْحُسَيْنَ بِكَرْبَلَاءِ
أَخُوهُ وَ ابْنُ وَالِدِهِ عَلِيٍّ أَبُو الْفَضْلِ الْمُضَرَّجُ بِالدِّمَاءِ
وَ مَنْ وَاسَاهُ لَا يَثْنِيهِ شَيْءٌ وَ جَادَ لَهُ عَلَى عَطَشٍ بِمَاء
و فیه یقول الکمیت [بن زید]:
و أبو الفضل ان ذكرهم الحلو شفاء النّفوس من أسقام
قتل الأدعياء إذا قتلوه أكرم الشّاربين صوب الغمام
و كان العبّاس رجلا وسيما جميلا يركب الفرس المطهّم و رجلاه يخطّان في الأرض؛ و كان يقال له: قمر بني هاشم و كان لواء الحسين بن علیّ معه یوم قتل.
حَدَّثَنِي أَحْمَدُ بْنُ سَعِيدٍ، قال: حَدَّثَنِي يَحْيَى بْنِ الْحَسَنِ، قال: حدّثنا بَكْرِ بْنِ عَبْدِ الْوَهَّابِ قال: حَدَّثَنِي ابْنِ أَبِي أُوَيْسٍ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ قَالَ: عَبَّأَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ أَصْحَابَهُ فَأَعْطَى رَايَتَهُ أَخَاهُ الْعَبَّاسَ بن علیّ.
حَدَّثَنِي أَحْمَدُ بْنُ عِيسَى قال: حَدَّثَنِي حُسَيْنِ بْنِ نَصْرٍ قال: حدّثنا أَبِي قال: حدّثنا عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ، عَنْ جَابِرٍ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ:
إنَّ زَيْدَ بْنَ رُقَادٍ الجنبیّ وَ حَكِيمَ بْنَ الطُّفَيْلِ الطَّائِيَّ قَتَلَا الْعَبَّاسَ بْنَ عَلِيّ.[2]
[1]– روی المجلسی عن ضحّاک المشرقي قال: قال العبّاس بن علیّ لأخیه من أبیه و أمّه عبدالله بن علیّ: تقدّم بین یدی حتّی أراک و أحتسبک فأنّه لاولدلک عن البحار 45: 38.
[2]– مقاتل الطّالبیّین: 84، البحار 45: 39، العوالم 17: 282 مع اختصار فیهما.