طبری گفته است:
ابو مخنف، از عقبة بن بشیر از امام محمّد باقر (ع) روایت کرده است: ای بنی اسد! ما را نسبت به شما حقّ خونخواهی است. گوید: گفتم: ای ابا جعفر! رحمت حق بر تو باد! گناه من در این باره چیست و آن خون کدام است؟ فرمود: کودک حسین (ع) را نزد او آوردند. در حالی که آن طفل در دامان حضرت بود، یکی از شما ای بنی اسد تیری افکند و او را کشت. حسین (ع) خون او را گرفت و چون مشتهایش پر از خون شد آن را بر زمین ریخت و فرمود: پروردگارا! اگر یاری آسمان را از ما دریغ کرده‌ای پس آن را برای چیزی قرار بده که بهتر است و انتقام ما را از این ستمگران بگیر. گوید: عبدالله بن عقبه‌ی عنوی تیری به سوی ابوبکر پسر امام حسن (ع) افکند و او را به شهادت رساند. از این رو ابن ابی‌عقب شاعر گفته است:
قطره‌ای از خون ما نزد «غنی» است و قطره‌ای دیگر نزد بنی‌اسد که شمرده و یاد می‌شود.
قال الطّبریّ:
قال أبو مخنف: قال عُقبة بن بشیر الأسدیّ: [قَالَ لي أَبُو جَعْفَر مُحَمَّد ابن عَلِيّ بن الْحُسَيْن: أنّ لنا فیکم یا بنی أسد دماً؛ قال: قلت: فما ذنبی أنا فی ذَلِكَ رحمك اللَّه يَا أَبَا جَعْفَر! و ما ذَلِكَ؟ قَالَ: أتي الْحُسَيْن بصبي لَهُ، فهو فِي حجره، اذ رماه أحدکم یا بنی أسد بسهم فذبحه، فتلقّی الحسین دمه، فلمّا ملأ کفیّه صبّه فی الأرض ثمّ قال: ربّ إن تک حبست عنّا النّصر من السّماء فاجعل ذلک لما هو خیر، و انتقام لنا من هؤلاء الظّالمین؛ قال: و رمی عبدالله بن عقبة الغنویّ أبا بکر بن الحسین بن علیّ بسهم فقتله، فلذلک یقول الشّاعر؛ و هو ابن أبی عقب:
و عند غنیّ قطرة من دمائنا و فی أسدٍ أُخری تعدُّ و تُذکر[1]
[1]– تاریخ الطبری 3: 332، نفس المهموم: 349 الی قوله: هؤلاء الظّالمین.