خوارزمی گوید:
پس از او زهیر بن قین به میدان آمد، در حالی که این‌گونه رجز می‌خواند:
من زهیرم، پسر قین، با شمشیر از حسین (ع) در برابر شما دفاع می‌کنم. حسین (ع) یکی از دو سبط پیامبر و از عترت نیکو و پرهیزکار، و زینت و آراستگی است و آن بی‌شک رسول خداست. با شما می‌ستیزم و هیچ عاری نیست.
روایت است که چون خواست حمله کند، کنار امام ایستاد و دست بر شانۀ امام زد و او را با ابیاتی ستود. آن‌گاه به میدان شتافت و نبرد سختی کرد. کثیر بن عبد الله و مهاجر بن اوس بر او تاختند و شهیدش کردند. چون شهید شد، امام درباره‌اش فرمود: ای زهیر! خدا از رحمتش دورت نکند و قاتل تو را لعنت کند، همچون لعنت قومی که خداوند آنان را به میمون و خوک تبدیل کرد.
قال الخوارزمیّ:
(ثمّ) خرج من بعده زهير بن القين البجلیّ و هو يقول:
أنا زهير و أنا ابن القين أذودكم بالسّيف عن حسين
إنّ حسينا أحد السبطين من عترة البرّ التّقيّ الزّين
ذاك رسول الله غير المين أضربكم و لا أرى من شين
(و روی) أنّ زهیراً لمّا أراد الحملة وقف علی الحسین (ع)، و ضرب علی کتفه و قال: (اقدم حسین هادیا مهدیّا) الأبیات الّتی تقدّمت للحجّاج بن مسروق، فلا أدری أ هو منشؤها أم الحجاج بن مسروق؟ ثمّ قاتل قتالاً شدیداً. فشدّ علیه کثیر ابن عبد الله الشعبیّ، و مهاجر بن أوس التمیمیّ، فقتلاه فقال الحسین حین صرع زهیر: لا یبعدنّک الله یا زهیر، و لعن الله قاتلک، لعن الّذین مسخهم قردة و خنازیر.[1]
[1]– مقتل الحسین 2: 20، البحار 45: 25، العوالم 17: 269، اعیان الشیعة 1: 606.