يك شناخت تاريخى داريم و يك شناخت واقعى كه مهم تر از اولى است. عمده آن است كه ما حضرت را حقيقتاً بشناسيم و حضرت ما را ببيند نه ما حضرت را ببينيم.
در زمان پيامبر (صلی الله علیه وآله) (كه مقامش بالاتر از همه ائمه است) كم نبودند كسانى كه وجود مبارك حضرت را مى ديدند، اما خداى سبحان درباره آنها فرمود: «وَ تَراهُمْ يَنْظُرُونَ إِلَيْكَ وَ هُمْ لا يُبْصِرُونَ»[1] آنها را مى بينى كه به تو نگاه مى كنند ولى تو را نمى بينند، اهل نظرند ولى اهل بصيرت نيستند. اگر ما طورى رفتار كنيم كه وجود مبارك امام زمان (علیه السلام) ما را ببيند، هنر است.
در قرآن كريم آمده است: خدا كه به «كُلِّ شَى ءٍ بَصير» است روز قيامت به يك عده نگاه نمى كند: «لا يُكَلِّمُهُمُ اللّهُ وَ لا يَنْظُرُ إِلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ».[2] آن نگاه تشريفى را نسبت به عده اى اعمال نمى كند.
اگر ما واقعاً در مسير صحيح حركت كنيم، حضرت ما را مى بيند، و ديدن و نظر تشريفى ايشان براى ما شرف است و گرنه ديدن فيزيكى خيلى كارساز نيست. همچنان كه خيلى ها پيامبر اكرم (صلی الله علیه وآله) ، اميرالمؤمنين (علیه السلام) و حضرت زهرا (علیهاالسلام) را مى ديدند، ولى بصيرت نداشتند.
ديدن هاى تشريفى مهم است، نه نگاه صورى، البته گاهى همان نگاه صورى هم پديد مى آيد و انسان وجود حضرت را از نزديك زيارت مى كند و فيضى مى برد و مشكل او هم به بركت حضرت از طرف ذات اقدس اله حل مى شود. اما مهم همان ديدن از روى بصيرت است.
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:آیت اللّه عبداللّه جواد آملی/پرسش وپاسخ دانشجویی
[1] – سوره اعراف7: آيه 198.
[2] – سوره آل عمران3: آيه 77.