شكرگزاری و حمدی آثار وضعیه دارد كه همراه تسلیم و رضا باشد. درصورتی حمد همراه تسلیم و رضاست كه انسان متوجه باشد حمد مُنعِمی را به جا می آورد كه در نهایت حكمت و مهربانی است! نمونه ی این حمد، حمدهای امام سجاد(ع) است كه در عین اینكه امام زمان (امام حسین علیه السلام) و تمام عزیزانش را جلوی چشمانش به شهادت رساندند، خطاب به خداوند می فرمایند: “اگر من را داخل آتش هم كنی، به اهل جهنم اعلام خواهم كرد كه دوستت دارم!”
سبحان الله! این نهایت محبت الله و تسلیم است. ولی ما به اندك مصیبتی، اگر هم شكر خدا به جا آوریم، همراه گله و غر است! مثلا می گوید: “خدارا شكر ولی بالاخره چه می شود كرد!؟ این هم مصلحت ما بوده است، عیب ندارد، هركسی شانسی دارد!” این حمدی كه همراه غر و گله است، همراه تسلیم و رضایت باطنی نیست؛ باید سعی كنیم تسلیم خداوند حكیم مهربان شویم تا ترقیات معنوی كنیم.