چون شاه دين فتاد به ميدان كربلا[1]
خون شد ز غصّه، خاك بيابان كربلا
پس بي‌حيايي، آه! زبانم بريده باد!
بُبْريد سر ز پيكر سلطان كربلا
يعقوب‌وار شيرخدا در نجف شنيد
گرگي دريد يوسف كنعان كربلا
زهرا چو ديد زينب خود را گشوده مو
آشفته گشت و مويْ پريشان كربلا
بي آب مانْد گلشن دين بر لب فرات
با اين كه بود جوي گلستان كربلا
زآن ناله و فغان كه شنيده است ز اهل بيت
باشد زمين هنوز در افغان كربلا
پُر خون ز داغ شاه شهيدان بُوَد هنوز
رويد هر آن چه لاله ز بستان كربلا
زآن كشتگان ـ به چشم حقيقت چو بنگري ـ
خون مي‌چكد هنوز ز مژگان كربلا
آدم به انجمن ز ازل تا ابد بُوَد
بهر عزا نشسته به ايوان كربلا
گفتا جهان دوباره ز توفان، خراب شد
چون نوح ديد شدّت توفان كربلا
اي روزگار سفله! تويي ميزبان كه بود
لخت جگر به سفره‌ي مهمان كربلا
گشتند ديو و دد همه گريان و سينه چاك
افتاد چون به خاك، سليمان كربلا
چون شد ز تيغ اهل جفا شاه دين، قتيل
پس در ميان ارض و سما گفت جبرييل: …
منابع: تحفة الابرار، به عیّوق می‌رسد
[1]. تحفۀ الابرار، ص 178 ـ 179.