از پشت زين فتاد چون سلطان كربلا[1]
بر روي خاك گرم بيابان كربلا،
شومان شام و كوفه پي قتل آن جناب
كردند ازدحام به ميدان كربلا
شاهي كه خضر، تشنه‌ي ديدار او بُدي
ممنوع شد ز چشمه‌ي حيوان كربلا
از ياد برد فتنه‌ي توفان نوح را
آن فتنه‌اي كه خاست ز توفان كربلا
عبّاس را ز كف چو علم گشت سرنگون
بشكست پشت لشكر سلطان كربلا
مانند قامت علي‌اكبر نديده بود
سروي به طرف خويش، گلستان كربلا
روشن چو روي قاسم سرباز[2] نوجوان
شمعي نديده بود شبستان كربلا
پيكان به خنجر علي‌اصغر چو كرد جاي
خاموش گشت مرغ خوش‌الحان كربلا
از بس كه خون پاك شهيدان به خاك ريخت
گفتي دميده لاله ز دامان كربلا
نزديك شد كه خرمن هستي رود به باد
از تاب برق آه اسيران كربلا
آه! از دمي كه جانب كوفه روان شدند
آن خستگان بي سر و سامان كربلا
پيوسته ريزد «اختر طوسي» ز ديده، اشك
در ماتم شهنشه عطشان كربلا
منابع: اثرآفرینان، صد سال شعر خراسان، نغمه‌های پیروزی، گلزار حسینی
[1]. گلزار حسيني، ص 335.
[2]. در ديوان شاعر، كلمه‌ي «داماد» بود كه به سبب اختلاف مقتل‌ها و نقل‌ها و با اداي احترام به شاعر خوش‌آوازه‌اش كلمه‌ي «سرباز»، جايگزين شد.