جهت دعا اين امور لازم است:
1ـ ثنا و تعظيم و تمجيد ساحت مقدّس حضرت حقّ ـ تبارك و تعالى ـ.
2ـ اقرار به گناهان و اظهار ندامت از آن، كه تقريبا به منزله ى توبه يا ملازم آن است.
3ـ صلوات بر محمّد و آل محمّد ـ عليهم السّلام ـ ، كه وسيله و واسطه ى فيض هستند.
4ـ بكا و گريه، و اگر نشد تباكى، ولو خيلى مختصر.
و بعد از اين ها درخواست حاجت كه در اين صورت، برآورده شدن حاجت برو و برگرد ندارد.البته اگر اين مطالب (يعنى ثنا و تعظيم و تمجيد، اقرار به گناهان، صلوات، و بكا و تباكى) در سجده باشد، مناسب تر است. و تأثير بكا در اين ميان به جايى مى رسد كه در عمل اُمّ داوود و نيز در قنوت وتر آمده است:« فَإِنَّ ذلِكَ عَلامَةُ الاْءِجابَةِ. »بحار الانوار، ج 95، ص 404؛ اقبال الاعمال، ص 663.اين نشانه ى مستجاب شدن [دعا] است.و در اذن دخول ائمّه ى اطهار ـ عليهم السّلام ـ نيز وارد شده است:« فَهُوَ عَلامَةُ [الْقَبوُلِ وَ] الإِْذْنِ. »بحار الانوار، ج 97، ص 211؛ ج 418، ص 199؛ البلد الأمين، ص 275؛ مصباح المتهجّد، ص 719.اين علامت اذن [دخول و قبولى] است. يعنى: راه تكوينى است به خدا، و ارتباط با غيب است، البتّه براى كسى كه اين مطالب را باور كند.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد