محققین تصریح دارند که :«جناب ایشان قلباً مردم را دوست می‌داشت و متقابلاً مردم نیز او را دوست داشته و به او عشق می‌ورزیدند و مردم نجف او را پدر می‌خواندند و اعراب صحرانشین از خاک پای او برداشته و در کیسه می‌کردند و به چادر خود برده و به هنگام سوگند خوردن می‌گفتند: بحقّ تُراب اَقدام السیّد».[1]
مرحوم حاج سیّد عبدالعزیز طباطبایی می‌فرمود: اکثریتِ مرجعیّت، مال مرحوم سیّد بود، و حتّی بعضی از اعراب، به جای سیّد محمّد کاظم «یزدی»، به او سیّد محمّد کاظم «اَزدی» می‌گفتند که نام طایفه‌ی بزرگی از اعراب است. یعنی، او اساساً عرب است و از ما است!
منبع: کتاب فراتر از روش آزمون و خطا / موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران
[1]ـ یعنی، قسم به حق خاک قدم‌های سیّد (مجله‌‌ی نور علم، دوره‌ی دوم، ش 3، اردیبهشت 1365، ص 84؛ اختران تابناک…ف شیخ ذبیح الله محلاتی، 1/ 389).