شیخ مفید با سند متصل از عبدالله بن عبّاس نقل می‌کند:
چون رسول خدا (ص) وفات یافت، امیر المؤمنین علی بن ابی‌طالب (ع)، عهده‌دار غسل آن حضرت شد، عبّاس و فصل بن عبّاس هم باوی بودند. چون علی (ع) از غسل آن حضرت فارغ شد، کفن را از صورت آن حضرت کنار زد و گفت: پدر و مادرم فدایت باد، به هنگام زندگی و مرگ پاک و پاکیزه بودی. با مرگ تو رشته‌ای گسسته شد که با مرگ هیچ کس به جز تو، گسسته نمی‌شد؛ رشته نبوّت و اخبار [آسمانی]. آن چنان عظمت یافتی که مصیبت‌های دیگران را آسان نمودی و فراگیر شدی به گونه‌ای که همه مردم در مصیبت تو یکسان مصیبت زده‌اند.
اگر نبود که خود به شکیبایی امر کردی و از بی‌تابی نهی، اشک‌های چشمه‌ی چشمان را در مصیبت تو جاری می‌ساختیم؛ ولی آن چه هرگز از میان نمی‌رود، اندوه و غصّه است که هماره توأم و تنها چاره‌ی مرگ‌اند، و همه‌ی این‌ها در مصیبت تو چه ناچیز و اندک است!
پدر و مادرم فدایت باد! نزد پروردگار خود ما را یادآور و در خاطر خویش نگه دارد.
سپس خود را روی بدن افکند و صورت آن حضرت را بوسید. آن‌گاه برخاسته کفن را روی صورت آن حضرت کشید.
قال المفید:
قَالَ أَخْبَرَنِي أَبُو نَصْرٍ مُحَمَّدُ بْنُ الْحُسَيْنِ الْمُقْرِي الْبَصِيرُ، قَالَ: حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ يَحْيَى الْقَطَّانُ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ الْقُرَشِيُّ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبِي، قَالَ: حَدَّثَنَا الْحُسَيْنُ بْنُ مُخَارِقٍ، عَنْ عَبْدِ الصَّمَدِ بْنِ عَلِيٍّ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْعَبَّاسِ قَالَ: لَمَّا تُوُفِّيَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) تَوَلَّى غُسْلَهُ [أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ] عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ (ع) وَ الْعَبَّاسُ مَعَهُ وَ الْفَضْلُ بْنُ الْعَبَّاسِ، فَلَمَّا فَرَغَ عَلِيٌّ (ع) مِنْ غُسْلِهِ كَشَفَ الْإِزَارَ عَنْ وَجْهِهِ ثُمَّ قَالَ: بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمِّي طِبْتَ حَيّاً وَ طِبْتَ مَيِّتاً، انْقَطَعَ بِمَوْتِكَ مَا لَمْ يَنْقَطِعْ بِمَوْتِ أَحَدٍ مِمَّنْ سِوَاكَ مِنَ النُّبُوَّةِ وَ الْإِنْبَاءِ، خَصَّصْتَ حَتَّى صِرْتَ مُسَلِّياً عَمَّنْ سِوَاكَ، وَ عَمَّمْتَ حَتَّى صَارَ النَّاسُ فِيكَ سَوَاءً، وَ لَوْ لَا أَنَّكَ أَمَرْتَ بِالصَّبْرِ، وَ نَهَيْتَ عَنِ الْجَزَعِ لَأَنْفَدْنَا عَلَيْكَ مَاءَ الشُّئُونِ[1] [وَ لَكِنْ مَا لَا يُرْفَعُ كَمَدٌ وَ غُصَصٌ مُحَالِفَانِ، وَ هُمَا دَاءُ الْأَجَلِ وَ قَلَّا لَكَ[2]] بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمِّي اذْكُرْنَا عِنْدَ رَبِّكَ، وَ اجْعَلْنَا مِن هَمِّكَ ثُمَّ أَكَبَّ عَلَيْهِ فَقَبَّلَ وَجْهَهُ وَ مَدَّ الْإِزَارَ عَلَيْهِ.[3]
[1] ـ ای لافنینا علی فراقک ماء عیوننا الجاری من شؤونه و هي منابع الدمع من الرأُس.
[2] ـ الکمد: الحزن الشدید، و المحالف: المعاهد و الملازم. و في بعض النسخ: «مخالقان» و المخالق: المعاشر بالحسن. و «قلا» فعل ماض متصل بعلامة التثنیة أی الکمد و الغصص قلیلان في جنب مصیبتک. و ما اوردناه في المعقوفین هو في النسخ و البحار، و الظاهر ان فیه تصحیف کما نبه علیه العلامة المجلسی (ره) و اورده في النهج قسم الخطب تحت رقم 235 و فیه بعد کلمة الشؤون: «ولکان الداء مماطلا و الکمد محالفاً و قلا لک ولکنه ما لا یملک رده ولا یستطاع دفعه». و مما طلا أی یماطل ف الذهاب و لا یذهب. و الضمیر في «لکنه» للموت أو الحزن.
[3] ـ الامالی : 102 ح 4، نهج البلاغة صبحی الصالح: 355 خ 235 مع اختلاف في بعض الالفاظ، البحار 22: 527 ح 33 عن الامالی و 542 ح 55 مع اختلاف في الالفاظ.