همه مراجع: این گونه ضعف و سستى ها تا حدودى لازمه روزه است و براى نوع افراد پیش مى آید و به جهت آن نمى توان روزه را خورد ؛ ولى اگر ضعف به قدرى باشد كه معمولاً نمى شود آن را تحمل كرد، خوردن روزه اشكال ندارد.[1]

 تبصره. البته انسان مى تواند در این شرایط به مسافرت برود (حداقل 5/22 كیلومتر) و روزه خود را بخورد و به وطن برگردد. در این صورت لازم نیست تا مغرب از خوردن و آشامیدن خوددارى كند و بعد از ماه رمضان، قضاى آن را به جا آورد و كفاره هم ندارد.

 

منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف: سید مجنبی حسینی


[1] – توضيح‏المسائل مراجع، م 1583.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *