هر وقت رزمنده‌ها گیرش می‌آوردند، حلقه می‌زدند به دورش و عکس یادگاری می‌گرفتند. امّا حاج عباس آنقدر ساده و صمیمی بود که توی چشم غریبه‌ها گم می‌شد.


رسم خوبان 20 – فروتنی و پرهیز از خودبینی، ص 23./ دجله در انتظار عباس، ص 92.

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *