همه مراجع: اگر نذر او روزه است، چنانچه در وقت عمل به آن عذرى مانند بیمارى، سفر ضرورى و… پیش آید، عمل به آن واجب نیست و كفاره هم ندارد ولى باید قضاى آن را بجا آورد. و در غیر روزه، اگر در وقت انجام دادن نذر، نتواند آن را به جا آورد، تكلیف از او ساقط است و كفاره هم ندارد.[1]
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف: سید مجنبی حسینی
[1] – امام، تحرير الوسيلة، ج 2، النذر، م 11، 12 و 24 ؛ تبريزى، استفتاءات، س 1729 و توضيح المسائل مراجع،2653 ؛ صافى، هداية العباد، ج 2، النذر، م 11، 12 و 24 ؛ سيستانى، توضيحالمسائل مراجع، م 2647 و 2653 ؛ خامنهاى، استفتاء، س 1074 و دفتر: فاضل، نورى، مكارم، وحيد، بهجت.
برچسب خوردهائمه علیهمالسلام, اجتهاد, اجتهاد و تقلید, احکام, احکام شرعی, اختلاف نظر, اختلاف نظر مراجع, اساتید, استنباط, استنباط احكام, اصطلاح فقهى, اعتكاف, اعتكاف گناه, اعتکاف در حیاط مسجد, اهمیت اعتكاف, اهمیت روزه, اهمیت نذر, پیامبر ص, پیامبر صلى الله علیه وآله, پیشینه تقلید, تقلید, تقلید از مجتهد, تلاش, حج, حیاط, حیاط مسجد, خمس, خمس سپرده گذارى, خمس سفر حج, دانشجو, دندان, دهان, راهنما, رژلب, روزه, روزه دار, زمان, زمان پیامبر, زمان نذر, زیارت, سپرده گذارى, سفر حج, شامپو, عالم, عطر, عطر روزه دار, فطره, فطریه, فقیه, قصد اقامت, قطع اعتكاف, کرم, کوشش, لثه, مؤونه, ماه رمضان, ماه مبارك رمضان, متعارف, مجتهد, مراجع, مراجع تقلید, مرجع, مرجع دینی, مسجد, معمول, مکه, نذر, نماز, همبستگی
