همه مراجع (به جز صافى و مكارم): با ازدواج كردن زن و رفتن به شهر شوهر اعراض از وطن اصلى زن صورت نمىگيرد و در وطن خود نماز و روزه او كامل است.[1]
آيهاللّه صافى: اگر زن بنا دارد در وطن شوهر همراه با شوهر زندگى كند اعراض قهرى از وطن اوست و نماز او شكسته و بدون قصد ده روز نمىتواند روزه بگيرد.[2]
آيهاللّه مكارم: اگر زن تصميم دارد با شوهر خود در شهر ديگرى زندگى كند و شوهرش قصد بازگشت به شهر زن را ندارد، يا نمىتواند قبل از پنج سال برگردد و در هر سال كمتر از 90 روز رفت و آمد داشته باشد، اعراض قهرى حاصل شده است و نماز او شكسته است و بدون قصد ده روز نمىتواند روزه بگيرد.[3]
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف: سید مجنبی حسینی/پرسش وپاسخ دانشجویی
[1] – خامنهاى، اجوبهالاستفتاآت، س 694 و 705؛ سيستانى، استفتاآت، بخش نماز مسافر، س 20 و 40 و 50؛ نورى، استفتاآت، ج 1، س 164 و 165 و 166 و 167؛ بهجت، استفتاآت، احكام وطن، س 1570 و 1575 و 1576؛ تبريزى، استفتاآت، س 492.
[2] – صافى، 240 سؤال پيرامون روزه، س 183.
[3] – مكارم، استفتاآت، ج 1، س 217 و ج 2، س 294.