همه مراجع (به جز مكارم و تبريزى): اگر گرفتن روزه براى او ضرر دارد، يا تحمل آن برايش زحمت و مشقّت زياد دارد، روزه بر او واجب نيست ؛ ولى ترك آن به صرف برخى عذرها، جايز نيست و هر زمان توانست بايد قضاى آن را به جا آورد.[1]
آيهاللّه تبريزى: اگر گرفتن روزه براى او ضرر دارد، يا تحمل آن برايش زحمت و مشقت زياد دارد، روزه واجب نيست و اگر تا ماه رمضان سال بعد، ضعف او برطرف شد، بايد قضاى آن را به جا آورد و اگر نتوانست، بايد براى هر روز يك مد طعام (تقريبا ده سير)، به فقير بدهد و قضاى روزه لازم نيست ؛ ولى اگر فديه ممكن نبود، بايد هر زمان كه توانست روزهها را قضا كند.[2]
آيهاللّه مكارم: در فرض ياد شده، روزه بر او واجب نيست و بايد براى هر روز يك مد طعام بدهد و قضاى اين روزهها هم بر او واجب نيست.[3]
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف: سید مجنبی حسینی/پرسش وپاسخ دانشجویی
[1] – امام، استفتاآت، ج1، روزه، س76 و 88؛ خامنهاى، اجوبهالاستفتاآت، س731، 732 ؛ فاضل، جامعالمسائل، ج1، س568 ؛ صافى، جامعالاحكام، ج 1، س 491، 498 ؛ نورى، استفتاآت، ج 2، س 2893 ؛ دفتر: بهجت و وحيد.
[2] – تبريزى، صراطالنجاة، ج 2، س 458 و 1519.
[3] – مكارم، استفتاآت، ج 2، س 439.