در فضل نماز فعلاً روايتى بالغ تر و رساتر از اين روايت در نظرم نيست كه مى فرمايد:
« أَلْصَّلاةُّ مِعْراجُ الْمُؤْمِنِ. » نماز، معراج و نردبان ترقّى مؤمن است.ر.ك: بحار الانوار، ج 79، ص 247 و 303؛ و ج 81، ص 355، بيان مرحوم مجلسى ـ رحمه اللّه
هم چنين در روايت داريم:
« لَوْ يَعْلَمُ الْمُصَلّى مَا يَغْشاهُ مِنْ جَلالِ اللّه ،مَا انْفَتَلَ مِنْ صَلاَتِهِ. » اگر نماز گزار مى دانست كه از جلال الهى چه اندازه او را فرا مى گيرد، هرگز از نماز روى برنمى گرداند.
اين عبارت برگرفته از دو روايت زير است:
الف: « لَوْ يَعْلَمُ الْمُصَلّي ما فى هذَا الصَّلاةِ مَا انْفَتَلَ. »؛ (اگر نمازگزار مى دانست كه چه چيز در اين نماز نهفته است، هرگز از آن روى برنمى گرداند.) كافى،ج 3،ص 265؛ وسائل الشيعة، ج 4، ص 32. و يا: « لَوْ يَعْلَمُ الْمُصَلّي مَنْ يُناجى، مَا انْفَتَلَ. »؛ (اگر نمازگزار مى دانست كه با چه كسى مناجات مى كند، هرگز از آن روى برنمى گرداند.) من لا يحضره الفقيه، ج 1، ص 210؛ وسائل الشيعة، ج 4، ص 33؛
ب: « لَوْ يَعْلَمُ الْمُصَلّي ما يَغْشاهُ مِنْ جَلالِ اللّه ،ما سَرَّهُ أَنْ يَرْفَعَ رَأْسَهُ مِنْ سُجُودِهِ. »؛ (اگر نمازگزار مى دانست كه در حال نماز تا چه اندازه جلال الهى او را فراگرفته است، خوش نمى داشت كه سر از سجده بردارد.) مستدرك الوسائل، ج 3، ص 80؛ بحار الانوار، ج 10، ص 110؛ خصال، ج 2، ص 632. نيز: ر.ك: بحار الانوار، ج 79، ص 207.
و نيز از حديث « كُلُّ شَىْ ءٍ مِنْ عَمَلِكَ تَبَعٌ لِصَلاتِكَ. » (تمام اعمال تو [در قبول يا ردّ[ تابع نمازت مى باشد.)نهج البلاغه، ص 383؛ وسائل الشيعه، ج 4، ص 161؛ بحار الانوار، ج 33، ص 581؛ ج 74، ص 392؛ ج 80، ص 14. معلوم مى شود كه نماز از همه ى اعمال عبادى بالاتر است؛ اما از حديث « لَمْ يُنادَ بِشَىْ ءٍ كَما نُودِىَ بِالْوِلايَةِ. » (به هيچ چيز به اندازه ى ولايت فرا خوانده نشده است.) اصول كافى، ج 2، ص 18 و 21؛ وسائل الشيعة، ج 1، ص 17؛ بحار الانوار، ج 65، ص 332.استفاده مى شود كه ولايت از بين عبادات خَمْس( نماز، روزه، زكات، حجّ و ولايت.) از همه بالاتر است، علّت آن چيست؟ آيا به اعتبار اين كه ولايت از عقايد و اصول است؟ و صلاة فرعيّت دارد؟ يا به اعتبار تلازم ولايت است با آن چه مؤمنِ نمازگزار در نمازها تحصيل مى كند؟
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد