ابن شهر آشوب از شیخ طوسی نقل کرده که در کتاب «اختیار معرفة الرجال» از امام صادق (ع) و سلمان فارسی، چنین آورده است:
وقتی امیر مؤمنان علی (ع) را از خانه‌اش بیرون آوردند فاطمه (ع) خارج شده بر تربت پاک پیامبر اکرم (ص) حضور یافت و خطاب به مردم فرمود: دست از پسر عمویم بردارید! سوگند به آن خدایی که محمّد (ص) را به حق و راستی فرستاده و به پیامبری، برانگیخته است، اگر دست از او برندارید، گیسوانم را افشان کرده، پیراهن پیامبر خدا (ص) را بر سر می‌گذارم و با ناله و شیون به خدای متعال، شکایت می‌کنم. به خدا سوگند! شتر صالح، نزد خدای متعال شریفتر و بزرگوارتر از فرزندانم نیست.
سلمان گفت: به خدا سوگند! در این هنگام دیوارهای مسجد را دیدم که از بنیان بلند شده، به گونه‌ای که عبور از زیر آن‌ها میسر بود، لذا نزدیک فاطمه (ع) رفتم و عرض کردم: بانویم و سرورم! خداوند تبارک و تعالی، پدرت را پیامبر رحمت قرار داد، بنابراین شما، درد آور و بلاخیز مباشید. فاطمه (ع) آرام گرفت و دیوارهای مسجد به جای خود، بازگشتند به گونه ای که گرد و خاک از آن‌ها برخاست و بینی ما را آکنده ساخت.
روی ابن شهر آشوب:
عَن أَبُو جَعْفَرٍ الطُّوسِيُّ فِي اخْتِيَارِ[معرفة] الرِّجَالِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع)، وَ عَنْ سَلْمَانَ الْفَارِسِيِّ أَنَّهُ لَمَّا اسْتَخْرَجَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ (ع) مِنْ مَنْزِلِهِ خَرَجَتْ فَاطِمَةُ حَتَّى انْتَهَتْ إِلَى الْقَبْرِ فَقَالَتْ: خَلُّوا عَنِ ابْنِ عَمِّي فَوَ الَّذِي بَعَثَ مُحَمَّداً بِالْحَقِّ لَئِنْ لَمْ تُخَلُّوا لَأَنْشُرَنَّ شَعْرِي وَ لَأَضَعَنَ قَمِيصَ رَسُولِ اللَّهِ عَلَى رَأْسِي وَ لَأَصْرُخَنَّ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى فَمَا نَاقَةُ صَالِحٍ بِأَكْرَمَ عَلَى اللَّهِ مِنْ وَلَدَيَّ قَالَ سَلْمَانُ: فَرَأَيْتُ وَ اللَّهِ أَسَاسَ حِيطَانِ الْمَسْجِدِ تَقَلَّعَتْ مِنْ أَسْفَلِهَا حَتَّى لَوْ أَرَادَ رَجُلٌ أَنْ يَنْفُذَ مِنْ تَحْتِهَا نَفَذَ؛ فَدَنَوْتُ مِنْهَا وَ قُلْتُ: يَا سَيِّدَتِي وَ مَوْلَاتِي إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى بَعَثَ أَبَاكِ رَحْمَةً فَلَا تَكُونِي نَقِمَةً، فَرَجَعَتِ الْحِيطَانُ حَتَّى سَطَعَتِ الْغَبَرَةُ مِنْ أَسْفَلِهَا فَدَخَلَتْ فِي خَيَاشِيمِنَا.[1]
[1] ـ المناقب 3: 339، الاحتجاج 1: 86، عنه البحار 28: 206 ح 5 و 43: 47 ضمن ح 46 عن المناقب، تسلیة المجالس و زینة المجالس 1: 530.