شیخ صدوق به سند خود از علی بن ابی‌طالب (ع) روایت کرده که حضرت فرمود:
زمانی، من، فاطمه، حسن و حسین (ع)، نزد پیامبر اکرم (ص) بودیم، ناگهان به طرف ما نگاه کرده گریست گفتم: ای پیامبر اکرم (ص)! چه چیز، باعث گریستن شما شد؟ فرمود: بر آن چه ÷س از من با شما می‌کنند، می‌گریم گفتم: ای رسول خدا (ص)! چه می‌کنند؟ فرمود: از زخم آن ضربه‌ای که بر فرق تو می‌زنند، از آن سیلی که بر گونه‌ی فاطمه (ع) می‌نوازند، از نیزه‌ای که بر ران حسن (ع) فرو برده و زهری که با آن، مسمومش می‌سازند و نیز بر شهادت حسین (ع) اشک می‌ریزیم.
علی (ع) می‌فرماید: آن‌گاه، همه‌ی اهل بیت (ع) گریستند. گفتم: ای رسول خدا! گویا پروردگار متعال ما را تنها برای بلا و مصیبت آفریده است. آن حضرت فرمود: ای علی! بشارت باد تو را که خدای متعال با من پیمان بسته است که تو را دوست ندارد، مگر مؤمن و دشمن نمی‌دارد، مگر منافق.
قال الصّدوق:
حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِيدِ، قَالَ حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ إِدْرِيسَ وَ مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى الْعَطَّارُ جَمِيعاً عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ يَحْيَى بْنِ عِمْرَانَ الْأَشْعَرِيِّ، قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الرَّازِيُّ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي حَمْزَةَ عَنْ سَيْفِ بْنِ عَمِيرَةَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عُتْبَةَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ عَنْ أَبِيهِ عَنْ أَبِي طَالِبٍ (ع) قَالَ: بَيْنَا أَنَا وَ فَاطِمَةُ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ(ص) إِذِ الْتَفَتَ إِلَيْنَا فَبَكَى، فَقُلْتُ: مَا يُبْكِيكَ يَا رَسُولَ اللَّهِ، فَقَالَ: أَبْكِي مِمَّا يُصْنَعُ بِكُمْ بَعْدِي. فَقُلْتُ: وَ مَا ذَاكَ يَا رَسُولَ اللَّهِ؟ قَالَ: أَبْكِي مِنْ ضَرْبَتِكَ عَلَى الْقَرْنِ وَ لَطْمِ فَاطِمَةَ خَدَّهَا وَ طَعْنَةِ الْحَسَنِ فِي الْفَخِذِ وَ السَّمِّ الَّذِي يُسْقَى وَ قَتْلِ الْحُسَيْنِ، قَالَ: فَبَكَى أَهْلُ الْبَيْتِ جَمِيعاً، فَقُلْتُ: يَا رَسُولَ اللَّهِ مَا خَلَقَنَا رَبُّنَا إِلَّا لِلْبَلَاءِ، قَالَ: أَبْشِرْ يَا عَلِيُّ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ قَدْ عَهِدَ إِلَيَّ أَنَّهُ لَا يُحِبُّكَ إِلَّا مُؤْمِنٌ وَ لَا يُبْغِضُكَ إِلَّا مُنَافِقٌ.[1]
[1] ـ الامالی 115، المناقب لابن شهر آشوب 2: 209 بعض الروایة، البحار 28: 51 ح 20 عن الامالی.