خواجه نصیرالدین طوسی در بیان لغزش های اوّلی ـ ابوبکر ـ ضمن مطالبی چنین گفته است:
… هنگامی که علی (ع) از بیعت خودداری ورزید، فرستاده‌ای به سوی خانه امیر المؤمنین (ع)، روانه کرد و آن خانه را به آتش کشید در حالی که فاطمه (ع) و گروهی از بنی‌هاشم، حضور داشتند و سال‌ها پس از تجاوز فاطمه (ع) و پرده‌دری و حرمت شکنی بیت حضرت از عمل خویش، پشیمان شد.
علّامه حلّی در توضیح این سخن می‌افزاید: فاطمه (ع)، مضروب شد و کودکی که به آن حامله و نامش «محسن» بود را سقط نمود.
قال نصیر الدین الطّوسيّ:
في سرد زلّات الأوّل:… و بعث إلی بیت أمیر المؤمنین (ع) ـ لمّا امتنع من البیعة ـ فأضرم فیه النّار و فیه فاطمة و جماعة من بني هاشم و… ندم علی کشف بیت فاطمة (ع).[1]
و زاد العلّامة الحلّيّ في شرحه لهذا الکلام: و ضربت فاطمه (ع) و ألقت جنیناً أسمه محسن.[2]
[1] ـ تجرید الاعتقاد250.
[2] ـ کشف المراد297.
