مسعودی گفته است:
امیر مؤمنان علی (ع) و پیروانش که در کنار آن حضرت بودند و بر پیمانی که با پیامبر اکرم (ص) بسته بودند، وفادار ماندند در خانه‌ی حضرت، بست نشستند. آنان به سوی خانه‌اش آمده و بر او، یورش بردند و در خانه را آتش زدند و حضرت را به زور از منزلش بیرون کشیدند و سرور زنان جهان حضرت فاطمه (ع) را در میان در، فشردند و فاطمه (ع)، محسن خود را سقط کرد. آنان از امیر مؤمنان علی (ع) بیعت خواستند ولی او بیعت نکرد…
قال المسعوديّ:
… فَأَقَامَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ وَ مَنْ مَعَهُ مِنْ شِيعَتِهِ فِي مَنَازِلِهِمْ بِمَا عَهِدَهُ إِلَيْهِ رَسُولُ اللَّهِ (ص) فَوَجَّهُوا إِلَى مَنْزِلِهِ فَهَجَمُوا عَلَيْهِ وَ أَحْرَقُوا بَابَهُ وَ اسْتَخْرَجُوهُ مِنْهُ كَرْهاً وَ ضَغَطُوا سَيِّدَةَ النِّسَاءِ بِالْبَابِ حَتَّى أَسْقَطَتْ (مُحَسِّناً) وَ أَخَذُوهُ بِالْبَيْعَةِ فَامْتَنَعَ…[1]
[1] ـ اثبات الوصیة 143
