سیّد تاج الدین حسینی گفته است:
فاطمه (ع) در مدّت کوتاه زندگی بعد از پدر، آن‌قدر گریست که اشک چشمانش خشک شد و توانای برای شیون و ناله در بدن وی باقی نماند، مردم مدینه از گریه‌هایش به ستوه آمده بودند از این روی آن حضرت «بیت الاحزان» غم خانه‌ای فراهم آورد و اتاقی به این منظور اختصاص داد.
حضرت فاطمه (ع)، در بیت الاحزان بود تا از دنیا رفت.
قال السیّد تاج الّدین الحسینيّ:
و کانت في تلک المدّة لاترقأ لها عبرة ولا تهدء لها حسرة حتّی تأذّی أهل المدینة من کثرة بکائها فاتخذت بیتاً للاحزان فکانت فیه إلی أن ماتت (ع).[1]
[1] ـ التتمّة في تاریخ الأئمّة43، البحار 43: 174 ح 5 مع اختلاف مرّ في مقتل رسول الله (ص).
برچسب خوردهاسناد شهادت, الصدیقة الشهیده, ام الائمه, ام الحسن, ام الحسن و الحسین, ام الحسین, ام السبطین, ام المؤمنین, اوصاف, اوصاف بی بی دو عالم, اوصاف حضرت زهرا, اوصاف حضرت زهرا سلام الله علیها, اوصاف حضرت فاطمه, بی بی دو عالم, پیامبر, پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله, حضرت زهرا, حضرت زهرا (س), حضرت زهرا سلام الله علیها, حضرت زهرا علیها السلام, حضرت زهرا(عليها السلام), حضرت فاطمه, حضرت فاطمه زهرا, حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها, دختر رسول خدا, راضیة مرضیه, راضیه, شهادت حضرت زهرا, شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها, شهادت حضرت فاطمه, شهادت حضرت فاطمه سلام الله علیها, صدیقة الشهیده, صدیقه, صدیقه شهید, صفات, صفات حضرت زهرا, صفت های حضرت زهرا, مقتل حضرت زهرا, مقتل حضرت زهرا سلام الله علیها, مقتل حضرت فاطمه, مقتل حضرت فاطمه زهرا, مقتل حضرت فاطمه زهرا (س), مقتل حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها, مقتل حضرت فاطمه سلام الله علیها, مقتل حضرت فاطمه(س)
