کلینی به سند خویش از امام صادق (ع) روایت کرده که آن حضرت فرمود:
حضرت فاطمه (ع) پس از وفات پدرش هفتاد و پنج روز زیست، او در این مدّت نه شاد بود و نه خندان، هر هفته دو بار در روزهای دوشنبه و پنجشنبه به سر مزار شهدای اُحُد میرفت و میفرمود: جایگاه پیامبر اکرم (ص) و فرستادهی خدا، اینجا بود و محل لشگرمشرکان اینجا.
روی الکینيّ:
عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: سَمِعْتُهُ يَقُولُ: عَاشَتْ فَاطِمَةُ (ع) بَعْدَ أَبِيهَا خَمْسَةً وَ سَبْعِينَ يَوْماً لَمْ تُرَ كَاشِرَةً وَ لَا ضَاحِكَةً. تَأْتِي قُبُورَ الشُّهَدَاءِ فِي كُلِّ جُمْعَةٍ مَرَّتَيْنِ: الْإِثْنَيْنَ وَ الْخَمِيسَ فَتَقُولُ: هَاهُنَا كَانَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) هَاهُنَا كَانَ الْمُشْرِكُونَ.[1]
[1] ـ الکافی 3: 228و 4: 561.