اين باب بزرگى است كه انسان عرفيّات شرع و عناوين ثانويّه را ملاحظه كند، و چنان نشود كه از حقّگويى او، مردم در باطل قرار گيرند.و جايى كه مناسب نيست، نگويد و لو اصل مطلب حقّ باشد، به جهت وجود شرايط و مقتضيّات وقت خود دارى كند. شايد « أَخُوكَ دينُكَ، فَاحْتَطْ لِدينِكَ بِما شِئْتَ » (وسائل الشيعة، ج 27، ص 167؛ بحار الانوار، ج 2، ص 258.)؛ (دين تو برادر تو است، پس براى دين خود، به هر صورت كه امكان پذير است، احتياط كن.) اين گونه موارد را هم شامل شود.
رضاخان پهلوى(در مسأله ى كشف حجاب.) از علما خواست كه فتوى دهند « وجه و كفّين » مستثنى است و كشف آن دو مانعى ندارد، و علما حاضر نشدند؛ زيرا در زمان كشف حجاب معناى اين فتوى كشف همه چيز بود؛ لذا علما حاضر شدند كشته شوند و اين فتوى را امضا نكنند.در اين گونه ابتلاءات بزرگ به خدا پناه مى بريم. در دعاى معروف از رسول اكرمـ صلّى اللّه عليه وآله وسلّم ـ نقل شده است: « أَللّهُمَّ! لاتَجْعَلْ مُصيبَتَنا فى دينِنا. »؛ (خداوندا! مصيبت ما را، مصيبت در دين [= تشخيص وظيفه] قرار مده.) فتح الوهاب، ج 1، ص 100؛ مغنى المحتاج، ج 1، ص 218؛ عوالى اللّئالى، ج 1، ص 159؛ سنن النبىّـ صلّى اللّه عليه وآله وسلّم ـ ، ص 362؛ سنن ترمذى، ج 5، ص 189 و…
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد