حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم که فرمودند: «شعبان شهري رحم الله من أعانني على شهري»[1]، شعبان ماهِ من است، خدای متعال رحمت کند کسی را که پیغمبرِ او را یاری بدهد. حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم اعمالِ قُربی که در این ماه از ما صادر بشود را برای خودشان کمک می‌بینند، لازمه‌ی محبّت و مودّت همین است. وقتی پدر به فرزندِ خود علاقه دارد، وقتی فرزند خوب درس می‌خواند و خوش‌نامی بوجود می‌آورد وجودِ پدر سرشار از سرور می‌شود و این موضوع را منّتی از فرزند بر خود تلقّی می‌کند و رشدِ او را رشدِ خود می‌داند.
وجود نازنین حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم فرمودند: «أَنَا وَ عَلِیٌّ أَبَوَا هَذِهِ الْأُمَّة»[2]؛ وجود نازنین حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم پدرِ ما هستند، پدرِ تکوینیِ ما هستند، پدرِ معنویِ ما هستند، هم از نظرِ نوری «اَوَّلُ مَا خَلَق» حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم هستند، و هرچه در عالَم خلق شده است از خزینه‌ی وجودِ نازنینِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم خرج و تولید شده است، و هم از نظرِ معنوی هر کسی نوری دارد، توفیقی دارد، ایمانی دارد، اخلاصی دارد، توفیقِ محبّت کردنِ به امّتِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم را دارد، ارزش‌های والای انسانی را کسب کرده است، همه در مدرسه‌ی حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم و با تعلیماتِ ایشان است.
لذا شایسته است در این ماه ما با روزه و استغفار و تصدّق و انس با دعاها و مناجات‌های این ماه حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم را سرافراز و خشنود و راضی کنیم، اینطور خودمان پیش می‌رویم، خودمان بالا می‌رویم، ولی حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم به پیشرفت و ترقّی و قربِ ما به خدای متعال افتخار می‌کنند، و ما باید بیش از ماه رجب در ماه شعبان اهلِ مراقبه باشیم، لحظه‌ای از این ماه از عمرِ ما ضایع نشود، همه را در مسیرِ خدای متعال قرار بدهیم و ذخیره‌ی آخرتِ خود بنماییم.
[1] إقبال الأعمال، جلد 2، صفحه 683
[2] المناقب، جلد 3، صفحه 105 (اَلنَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ : أَنَا وَ عَلِيٌّ أَبَوَا هَذِهِ اَلْأُمَّةِ أَنَا وَ عَلِيٌّ مَوْلَيَا هَذِهِ اَلْأُمَّةِ.)