زن و مرد از سه راه به يكديگر محرم مى شوند: نسب (خويشاوندى)، رضاع (شيرخوردن) و ازدواج.
راه سوم (ازدواج) در فقه بر دو قسم است: دائمى و موقت. عقد دائم آن است كه مدت زناشويى در آن تعيين نشود و عقد موقّت آن است كه مدت زناشويى در آن تعيين شود. براى مثال زن را به مدّت يك ساعت، يك روز، يك ماه، يك سال و بيشتر عقد كنند. زنى كه به اين قسم عقد شود، متعه و صيغه گفته مى شود.[1]
پی نوشت
[1] – البته برخى از مراجع بزرگوار تقليد آيات عظام وحيد، تبريزى و مكارم معتقدند كه اگر مدت عقد موقت از عمر طبيعى زن و شوهر يا يكى از آن دو بيشتر باشد، احتياط واجب آن است كه احكام عقد دائم را بر آن جارى سازند و آيه اللّه بهجت به صورت فتوا فرموده اند. و آيه اللّه سيستانى مى فرمايد اين عقد موقت باطل است و به عقد دائم تبديل نمى شود (ر.ك: سيستانى، وحيد، تبريزى، منهاج الصالحين، فى عقد المتعه و مكارم، استفتاآت، ج 2، س 1008.