سفر آخر، هنگام خداحافظی، عکس فرزندمان – الهام – را از جیبش بیرون آورد و تحویلم داد، بدون هیچ حرف و سخنی!
با تعجب نظاره‌گر رفتارش بودم. به الهام علاقه‌ی عجیبی داشت و عکسش همیشه همراهش بود. دراعزام‌های قبلی، از لذت نگاه کردن به عکس فرزندمان بارها حرف زده بود. در آخرین نامه‌اش راز این کارش را آشکار نمود.
- »من عکس را به این خاطر به شما دادم تا تحت تأثیر قرار نگیرم، تا مرا از جبهه باز ندارد، می‌خواهم راهم را بروم.»
رسم خوبان 17- تعهد و عمل به وظیفه، ص 59./ بالا بلندان، ص 137.