امتحان کنیم، قابل تجربه است. مدّتی ما هم گناه را ترک کنیم خدا به ما نعمت ایمان می‌دهد و نعمت ایمان همان گرمای باطن است، همان جذب و انجذاب است. همان جذبه‌های عرشی است که قلب انسان به عرش خدا تبدیل می‌شود و خدا این عرش را با قلم حکمت و با نور جمال خود تزیین می‌کند «قَلْبَ الْمُؤْمِنِ عَرْشُ الرَّحْمَن»[1] می‌شود. قلب مؤمن محل صدور فرمان‌های خدا می‌شود. این دل در اختیار خدا قرار می‌گیرد و خود خدا این دل را دلداری می‌دهد. هم دلبر است و هم دلدار است.
پی نوشت
[1]– بحار الأنوار، ج 55، ص 39.