طبری شیعی با سند خویش از زرارة بن جلح نقل می‌کند:
سه شب پیش از آن‌که حسین (ع) به سوی عراق رود، او را ملاقات کردیم و سستی مردم کوفه را باز گفتیم و این‌که دل‌های مردم با اوست، ولی شمشیرهایشان بر اوست. حضرت با دست خود به آسمان اشاره کرد. درهای آسمان گشوده شد. تعداد بی‌شماری از فرشتگان فرود آمدند. حضرت فرمود: اگر نبود این‌که اشیاء به هم نزدیک شده و اجل فرار رسیده است، با این فرشتگان، با آنان می‌جنگیدم ولی یقین دارم که قتلگاه من و اصحابم آن‌جاست و جز فرزندم علی کسی از مرگ نمی‌رهد.
قال الطّبریّ:
و روی أبو جعفر محمّد بن جریر الطّبرّی الإمامیّ فی کتاب دلائل الإمامة قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو مُحَمَّدٍ سُفْيَانُ بْنُ وَكِيعٍ، عَنْ أَبِيهِ وَكِيعٍ، عَنِ الْأَعْمَشِ قَالَ: قَالَ لِي أَبُو مُحَمَّدٍ الْوَاقِدِيُّ وَ زُرَارَةُ بْنُ جَلْحٍ: [صالح أو خلج] لَقِينَا الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ (ع) قَبْلَ أَنْ يَخْرُجَ إِلَى الْعِرَاقِ بِثَلَاثِ لَيَالٍ فَأَخْبَرْنَاهُ بِضَعْفِ النَّاسِ فِي الْكُوفَةِ وَ أَنَّ قُلُوبَهُمْ مَعَهُ وَ سُيُوفَهُمْ عَلَيْهِ. فَأَوْمَأَ بِيَدِهِ نَحْوَ السَّمَاءِ فَفُتِحَتْ أَبْوَابُ السَّمَاءِ وَ نَزَلَ مِنَ الْمَلَائِكَةِ عَدَدٌ لَا يُحْصِيهِمْ إِلَّا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ. فَقَالَ (ع): «لَوْ لَا تَقَارُبُ الْأَشْيَاءِ وَ حُضُورُ الْأَجَلِ لَقَاتَلْتُهُمْ بِهَؤُلَاءِ، وَ لَكِنِّی أَعْلَمُ عِلْماً أَنَّ هُنَاكَ مَصْرَعِي وَ هُنَاكَ مَصَارِعُ أَصْحَابِي، لَا يَنْجُو مِنْهُمْ إِلَّا وَلَدِي عَلِيٌّ»[1]
[1]– دلائل الامامة: 182 ح 98، اللهوف: 125، اثبات الهداة 5: 206 ح 68 مختصراً، تسلیة المجالس و زینة المجالس 2: 229، البحار 44: 364، العوالم 17: 213، موسوعة کلمات الامام الحسین (ع): 322.