دنياى بهتر هم با امام حسين ـ عليه السّلام ـ بود نه با يزيد؛ ولى انسان، خوشى و راحتى مى خواهد و به هر چه مى رسد بالاتر از آن را طالب است و آرامش ندارد تا به نفس مطمئنّه برسد؛ اما جهل و يا غفلت دارد كه داشتن وسايل راحتى و رفاه، غير از راحتى و رفاه و آرامش دل است: «أَلاَ بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَـلـءِنُّ الْقُلُوبُ» سوره ى رعد، آيه ى 28. هان! دل ها فقط به ياد خدا آرام مى گيرند.
يعنى تنها وسيله ى آرامش دل ذكر اللّه است؛ ولى ما بر اسباب تكيه مى كنيم و از مُسَبِّب الاسباب غافل هستيم، و حال اين كه خداوند متعال مى فرمايد: «أَنَّ الْقُوَّةَ لِلَّهِ جَمِيعًا»(سوره ى بقره، آيه ى 165.)
قدرت، توانايى همگى فقط از آن خداست.
مگر اين كه انسان خودش از ميان برود، كه: « أَعْدى عَدُوِّكَ، نَفْسُكَ الَّتى بَيْنَ جَنْبَيْكَ. » بحار الانوار، ج 67، ص 36 و 64؛ ج 71، ص 271؛ عدة الداعى، ص 314؛ عوالى اللاّآلى، ج 4، ص 118؛ مجموعه ى ورّام، ج 1، ص 59 نيز ر.ك: كنزالعمّال، ج 4، ص 431. بزرگترين دشمن تو، نفس تو است كه در وجود تو نهفته است.
براى ما امتحان پيش نيامده تا معلوم شود كه با حسين ـ عليه السّلام ـ هستيم يا با يزيد.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد