الحی القیوم دو صفت از صفات ذات باری تعالی است که “الحی” به معنای” زنده” و “القیوم” به معنای “قائم به ذات خویش” است. این دو صفت به صورت با هم، در سه آیه از آیات قرآن آمده است:
1 – بقره، آیه 255: اللَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ ….یعنی: هیچ معبودى نیست جز خداوند یگانه زنده، که قائم به ذات خویش است، و موجودات دیگر، قائم به او هستند.
2 – آل عمران، آیه 2: اللَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ…. یعنی: معبودى جز خداوندِ یگانه زنده و پایدار و نگهدارنده، نیست.
3 – طه، آیه 111 : وَ عَنَتِ الْوُجُوهُ لِلْحَیِّ الْقَیُّومِ وَ … یعنی: و (در آن روز) همه چهرهها در برابر خداوند حىّ قیوم، خاضع مىشود.
اما صفت “حی” برای خداوند متعال، به تنهایی نیز در دو آیه آمده است:
1 – فرقان، 58: وَ تَوَکَّلْ عَلَى الْحَیِّ الَّذی لا یَمُوتُ وَ … یعنی: و توکّل کن بر آن زندهاى که هرگز نمىمیرد و..
2 – غافر، 65: هُوَ الْحَیُّ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ فَادْعُوهُ مُخْلِصینَ لَهُ الدِّینَ … یعنی: زنده (واقعى) اوست معبودى جز او نیست پس او را بخوانید در حالى که دین خود را براى او خالص کردهاید!…
منبع:اسلام کوئست