قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ (ع) لَا تُدْرِکُ مَا تُرِيدُ (مِن – ظ) الْآخِرَةِ إِلَّا بِتَرْكِ مَا تَشْتَهِي مِنَ الدُّنْیَا.
ترجمه: «هرگز به آنچه در عالم آخرت می‌خواهی نمی‌رسی الّا به ترک شهوت عالم دنیا.»
شرح: عالم دنیا، سرای بدن حیوانی و آخرت، منزل جان قُدسی است. و دنیا، یعنی جهان پست و بی‌ثبات و آخرت، عالم بلندرتبه‌ی باقی و دائم. و آن دو مقابل یکدیگرند. و شرط وصول انسان به نعمت‌های ابدی و لذّات حقیقی عالم آخرت آن است که از سر شهوات حرام دنیا بگذرد؛ بلکه در حلال آن هم تا بتواند خودداری کند که فرمود:
حَلَاوَةُ الدُّنْيَا تُوجِبُ مَرَارَةَ الْآخِرَةِ.
«شیرینی لذّات دنیا، موجب تلخی عالم آخرت است.»
کس به مقامات عالی آخرت و درجات منیع بهشتی نرسد، جز با ترک حظوظ نفسانی و شهوت‌های حیوانی در عالم دنیا.
و در کلمه‌ی دیگر فرمود: أَفْضَلُ الطَّاعَاتِ هَجْرُ اللَّذَّاتِ.
«نیکوترین طاعت‌ها، دوری از لذّات دنیا است.»
منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص 124