چنین لقبی برای امام حسن مجتبی (ع) در منابع روایی و تاریخی اولیه وجود ندارد، اما آن‌حضرت دارای سخاوت راستین، بخشندگى اصیل و بی‌پیرایه‌ای بودند که تنها براى خیر و احسان و کمک به مردم انجام می‌گرفت و هرگز آلوده به خواسته‌هاى ننگین شخصى و ارضای حس شهرت‌طلبى و مقام‌پرستى نگردید. چنین سخاوت پاک و زیبا و مقدسى در وجود حضرت حسن مجتبی(ع) به اعلاء درجه درخشندگى تجلى می‌کرد تا به آن حد که او را به «کریم اهل بیت» توصیف می‌کنند.[1]
منبع: اسلام کوئست
[1]. قرشی، باقر شریف، حیاة الإمام الحسن بن على(ع)، ج 1، ص 295، بیروت، دار البلاغة، چاپ اوّل، 1413ق.