شما را به خدا این حرف‌ها را واقع‌بینانه ببینید. توبه بکنید خدای متعال همه را دعوت به توبه کرده است. «تُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَميعاً أَيُّهَا الْمُؤْمِنُونَ»[1] استثناء ندارد؛ کسی فکر نکند، بگوید: من که گناه نکردم، چرا من توبه‌ای بکنم. نه، همه بیاییم توبه بکنیم. از گناهانی که خبر نداریم. گناهانی که از یاد می‌بریم ولی مهم نمی‌دانستیم. این نمازهای بی‌جان ما توبه دارد. این غفلت‌های ما توبه دارد، این‌که ما فقرا را یاد نمی‌کنیم. با این‌ها نمی‌جوشیم، به این حاشیه‌نشین‌ها سر نمی‌زنیم؛ به این جوان‌های بیکار افسرده توجّهی نمی‌کنیم. این‌ها کم گناهی است؟ «مَنْ أَصْبَحَ لَا يَهْتَمُّ بِأُمُورِ الْمُسْلِمِينَ فَلَيْسَ بِمُسْلِمٍ»[2] توبه بکنیم.
[1]– سوره‌‌ی نور، آیه 31.
[2]– الكافي (ط – الإسلامية)، ج 2، ص 163.