این تعویذ از علی علیه السّلام نیز روایت شده است:
اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِک مِنْ وَعْثَاءِ السَّفَرِ وَ كَآبَةِ الْمُنْقَلَبِ وَ سُوءِ الْمَنْظَرِ فِي الْأَهْلِ وَ الْمَال. اللّهمّ أنتَ الصَّاحِبُ فيِ السَفَر وَ أنتَ الخَليفَةُ فِي الاَهلِ وَ لَا يَجمَعُهُمَا غَيرُك لِاَنَّ المُستَخلَفَ لا يَكونُ مُستَصحَباَ وَ المُستَصحَبُ لا يَكونُ مُستَخلَفاً.[1]
« بار خدایا؛ به تو پناه می‌برم از سختی سفر و از اندوه بازگشت به تو پناه می‌برم، از اینکه به هنگام بازگشت ببینم که به زن و فرزند یا دارایی ام آسیبی رسیده باشد. بار خدایا؛ در این سفر تو همراه من هستی و جانشین مرد مسافر در میان خاندانش نیز، تویی. کسی جز تو نتواند که این دو مهم را کفایت کند؛ زیرا آن که جانشین مسافر است، در خانه، همسفر او نتواند بود و آن که همسفر او است، چگونه جانشین او در خانه تواند شد» .
از امام جعفر صادق علیه السّلام نیز چنین دعایی مروی است.[2]
هر کس در واژه‌های این دعا به دقّت بنگرد، خواهید دید که همه نور است و هدایت و علم و درایت برای آن کس که بشنود و دریابد. کافی است که بار دیگر بخش پایانی دعا را در مقابل گوش اهل درایت و رعایت تکرار کنیم که می‌گفت: «و از دیدِ بد در اهل و مال» این عبارت ما را توجّه می‌دهد که شارع مقدس از انسان مؤمن می‌خواهد که نه تنها خویشتن و شخصیت خود را نیکو منظر بخواهد بلکه در اهل و عیال و مال و منال هم چنین باشد.
نادیده انگاشتن این مسئله، نه زهد و ترک دنیا به شمار رود و نه اطاعت خداوند متعال بلکه مخالفت با شرع مقدس است و نه خشنودی خداوند در آن است و نه صلاح بنده بلکه اگر موجب نفرت مردم از دین و دین داران و تمسخر و تحقیر آنان شود، خشم و غضب پروردگار را در پی دارد.
منبع: اقتباسی از ترجمه کتاب الصحیح من سیرة النبی الاعظم صلى الله عليه وآله، ج 5 ، علامه سید جعفر مرتضی عاملی
[1]. ر. ک: شرح نهج البلاغه، عبده، 1/92؛ مستدرک الوسائل، 2/26 – 27؛ 8/140؛ بحارالانوار، 32/391، 417، 550؛ 73/242،76/236- 237، 242،293؛ الامان من الاخطار، 20، نهج السعاده، 2/124، 282؛ 6/300؛ المصنّف، صنعانی، 5/154 – 159.
[2]. ر. ک: الکافی، 4/284؛ تهذیب الاحکام، 5/50؛ وسائل الشیعه، 11/279، 384؛ المزار الکبیر، 427؛ المزار، شهید اوّل، 117 بحارالانوار، 98/197.